دسته: اصول استاد قائینی

جلسه ۶۷ – ۱۱ اسفند ۱۳۸۹ مرحوم آخوند بعد از تعریف عام و ذکر اقسام آن وارد صیغ عموم می شوند. ایشان در دو مرحله این بحث را مطرح می کنند که نیازی به آن نبود. یک مرحله اصل ثبوت صیغه ای خاص برای عموم است و مرحله دوم تفصیل

جلسه ۶۴ – ۸ اسفند ۱۳۸۹ نکته دیگری که مرحوم آخوند متعرض آن می شوند این است که عام دارای اقسامی است. عام یا شمولی است یا بدلی است و یا مجموعی است. ایشان می فرمایند این اقسام به لحاظ حکم هستند و گرنه دلالت عام در هر یک از

جلسه ۶۳ – ۷ اسفند ۱۳۸۹ مرحوم آخوند ابتدا مفهوم عام را بیان می کنند. ایشان می فرمایند عام را به تعاریف متعددی تعریف کرده اند که همه این تعاریف شرح الاسمی هستند و لذا جایی برای اشکال به طرد و عکس در آنها نیست و این تعاریف حقیقی نیستند

جلسه ۶۳ – ۷ اسفند ۱۳۸۹ قبلا گفتیم مراد از لقب هر مفردی است که دال بر ذات باشد اعم از اینکه وصف باشد یا غیر آن. جامد باشد یا مشتق در قبال شرط و مشروط و وصف و موصوف و … اگر گفت «اکرم العادل» آیا دلالت بر انتفای

جلسه ۶۰ – ۱ اسفند ۱۳۸۹ چه بسا تعبیر از این بحث به مفهوم مسامحه باشد. مراد در این بحث این است که آیا حکم ثابت برای مستثنی منه شامل مستثنی نیز می شود یا نه؟ آیا نفی حکم از مستثنی می کند یا نسبت به آن ساکت است؟ البته

جلسه ۵۷ – ۲۶ بهمن ۱۳۸۹ بحث بعدی که بسیار مهم است مفهوم غایت است. مرحوم آخوند می فرمایند در مورد مفهوم غایت اختلاف شده است و مشهور قائل به ثبوت مفهوم هستند و مرحوم شیخ و سید نیز از منکرین مفهوم غایت هستند. معنای مفهوم غایت این است که

جلسه ۵۳ – ۱۹ بهمن ۱۳۸۹ قضیه دیگری که در مورد مفهوم آن بحث شده است قضیه وصفیه است و مشهور عدم ثبوت مفهوم است و برخی نیز قائل به ثبوت مفهوم شده اند. مرحوم آخوند در ابتدا می فرمایند که قضیه وصفیه ظهور در مفهوم ندارد و همین طور

جلسه ۴۳ – ۱۵ دی ۱۳۸۹ تنبیه سوم: تداخل اسباب و مسببات بر فرض که هر یک از شروط متعدد را سبب مستقل دانستیم اگر خارجا مکلف متلبس به دو شرط شد و هر دو شرط در خارج فعلیت پیدا کردند آیا جزاء نیز متعدد خواهد بود یا جزای واحد

جلسه ۳۶ – ۶ دی ۱۳۸۹ تنبیه دوم: یکی از مباحث مهم و پر ثمر اصولی است. در جای که در دو یا چند قضیه شرط متعدد باشد ولی جزای واحد داشته باشند مثل «اذا خفی الاذان فقصر» و «اذا خفی الجدران فقصر». بنابراین که قضیه شرطیه مفهوم داشته باشد

جلسه ۳۲ – ۳۰ آذر ۱۳۸۹ مرحوم آخوند بعد از بحث متعرض تنبیهاتی شده اند که بعضی از آنها اختصاصی به مفهوم شرط ندارد. تنبیه اول: حاوی بیان حقیقت مفهوم و دلالت قضیه بر مفهوم است. مفهوم عبارت است از ظهور و دلالت قضیه بر انتفای سنخ حکم نسبت به

جلسه ۲۲ – ۲۸ مهر ۱۳۸۹ مرحوم آخوند فرموده اند شکی نیست که قضیه شرطیه در مواردی استعمال شده است و مفهوم از آن اراده شده است. و لکن تردید در این است که دلالت قضایا بر مفهوم به وضع است یا به اطلاق به نحوی که اگر قضیه بود

جلسه ۲۱ – ۲۶ مهر ۱۳۸۹ مرحوم آخوند ابتدا مقدمه ای را ذکر کرده اند که ثمره خاصی ندارد. ایشان فرموده اند مفهوم یعنی چه؟ مفهوم یک معنای لغوی دارد که به معنای ما یفهم است و این معنا شامل منطوق اصطلاحی نیز می شود و قطعا مفهوم به اصطلاح

جلسه ۱۷ – ۲۰ مهر ۱۳۸۹ همان طور که گذشت مراد نهی ارشادی دال بر بطلان عبادت نیست و لذا مثل نهی از ربا و غرر از محل بحث خارج است و قطعا این نهی به معنای بطلان معامله خواهد بود. محل بحث جایی است که نهی تکلیفی از معامله

جلسه ۷ – ۵ مهر ۱۳۸۹ امر هشتم: عبادت منهی عنها پنج صورت دارد: ۳. نهی از تمام عمل است مثل لاتصم یوم العید ۴. نهی از جزء عبادت باشد مثل نهی از قرائت سور عزائم در نماز. ۵. نهی از شرط عبادت باشد. ۶. نهی از وصف ملازم با

۲۸ شهریور ۱۳۸۹ النهی عن الشی هل یقتضی الفساد ام لا؟ قبل از شروع بحث ذکر چند نکته لازم است. نکته اول: این بحث ثمرات متعددی در فقه دارد و بحث بی ثمری نیست. و بحث اختصاص به عبادات هم ندارد بلکه موارد زیادی غیر از عبادات نیز محل بحث

۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ بحث در اعتبار روایات و خبر در مسائل تکوینی و از جمله مسائل پزشکی است. باید توجه کرد که بحث در اعتبار خبر در مسائل فقه سلامت و پزشکی نیست چرا که آن روایات حتما مشمول ادله حجیت اخبارند مثل سایر اخبار در سایر مسائل فقهی بلکه